listening is always on the edge of meaning
(J.L. Nancy, Listening)

Rozpoczęty w 2020 roku wspólnie z Katarzyną Roj projekt nasłuchu Wrocławskich Pól Irygacyjnych, skupiony na badaniu bioróżnorodności i stopnia zanieczyszczenia hałasem antropogenicznym, aktualnie poszerzamy o zagadnienie czasu. Najnowsze metody ekologii dźwiękowej (długoczasowe rejestratory, algorytmy analizy dużych archiwów) pozwalają na pracę z obszernymi, nawet wielomiesięcznymi zbiorami nagrań. Wyszukiwanie w nich zdarzeń i dźwięków, śledzenie ich powtórzeń czasowych w perspektywie miesięcy i lat, analiza zależności pomiędzy bio-, geo- i antropofonią stanowi nie tylko potężne narzędzie w dziedzinie sound studies, ale staje się też powoli metodą praktyki nagrań terenowych. W programie tegorocznej edycji cyklu Canti Spazializzati zadajemy pytanie o to, jak te technologie wpływają na percepcję czasu i przestrzeni w perspektywie twórcy_czyni, jak i słuchacza_ki.

Andrea Polli w artykule „Soundwalking, Sonification and Activism” (w „The Routledge Companion to Sounding Art”, red. M. Cobussen, V. Meelberg, B. Truax, London 2016) definiuje pojęcie humanizacji danych: „creating sonifications using soundwalking and soundscape composition as a model may serve to humanize the resulting sonification work by bringing the data to the human scale and by allowing audiences to relate to the sonification on a physical level. This might serve to increase environmental knowing by allowing listeners to experience data through their bodies”. Moment ucieleśnienia dźwięku, w wielokanałowej kreacji przestrzeni sonicznej stwarza możliwość słuchania pogłębionego (deep listening), hiperrzeczywistego, pomiędzy zagęszczeniem i rozciągnięciem czasu, przestrzeni i samej faktury brzmienia. Wchodzącego w głąb materii i procesów. Zaburzającego tradycyjną, antropocentryczną skalą czasu.

No ideas but things, słynne motto zmarłego pod koniec zeszłego roku ojca założyciela sound artu Alvina Luciera zapowiadało nie tylko sztukę analizującą naturę zjawisk dźwiękowych, ale przede wszystkim dążenie do zmiany relacji słuchaczem_ką - performerem_ką - medium dźwięku. Przestrzeń i czas jako kluczowe parametry wpływające na percepcję dźwięku poddawał gestowi nie tylko kompozytorskiemu, ale przede wszystkim słuchowemu. Lucier wspominał o stanie medytacji, który „completely changed my conception of performance and led to the attentive rather than manipulative attitude toward materials which typified most of my subsequent works”. „I’m sitting in a room”, „Music for solo performer” to medytacje dźwięku. Z kolei prezentowane przez nas mniej znane „Clocker” i „Bird and person dyning” stawiały na proces słuchania jako środek wykonawczy utworu, zrozumienia konceptu utworu, ale i dotarcia do istoty materii dźwiękowej. Były medytacjami czasu, przestrzeni i dźwięku. Nazwisko Luciera rzadko pojawia się w narracjach o ekologii dźwiękowej, jednak jego utworom zawdzięczamy słuchanie tak wnikliwe i wrażliwe, jak i metodyczne, świadome technologii jako medium.

Zaproszonym artyst(k)om (jak i wszystkim innym chętnym!) udostępniliśmy archiwum nagrań terenowych z Wrocławskich Pól Irygacyjnych (WPI) realizowanych co miesiąc, przez kilkanaście dni, non stop w trybie 24/7. Poprosiliśmy o ich interpretacje – brzmienia, czasu i przestrzeni zawartych w tych nagraniach. O ich perspektywę wyboru i nasłuchu samych nagrań, ale i relacji do tak szerokiego zakresu czasowego zawartego w naszym zbiorze. Oddajemy głos polom, oddajemy głos archiwom nagrań, szukamy trybów ich słuchania, kontynuujemy tworzenie przestrzeni zrozumienia zjawisk w nich zawartych.


ENG:
Launched in 2020 together with Katarzyna Roj, the project of listening to the Wrocław Old Sewage Treatment Farm, focusing on the study of biodiversity and the level of anthropogenic noise pollution, is presently being extended to incorporate the issue of time. The latest methods used in acoustic ecology (long time recorders, algorithms for large archive analysis) offer the possibility to work with extensive collections of recordings that may comprise up to months of material. Exploring them to search for events and sounds, tracing their temporal repetitions across months and years, and analysing the relationship between bio-, geo- and anthropophony not only constitutes a powerful tool in the field of sound studies but is also slowly becoming a method of field recording practice. This year's edition of the Canti Spazializzati series raises the question of how these technologies affect the perception of time and space from the perspective of the artist and the listener.

In her article ‘Soundwalking, Sonification and Activism’ (in The Routledge Companion to Sounding Art, M. Cobussen, V. Meelberg, B. Truax, eds., London 2016), Andrea Polli defines the concept of the humanization of data: “creating sonifications using soundwalking and soundscape composition as a model may serve to humanize the resulting sonification work by bringing the data to the human scale and by allowing audiences to relate to the sonification on a physical level. This might serve to increase environmental knowing by allowing listeners to experience data through their bodies”. The moment of sound embodiment in the creation of a multi-channel sonic space offers the potential for deep listening, hyper-real listening, between the thickening and stretching of time, space and the sound texture itself. Listening that penetrates deep into matter and processes, disrupting the traditional, anthropomorphic sound.
cytat z Polli w PL: Tworzenie sonifikacji przy wykorzystaniu soundwalkingu i komponowania opartego na modelu krajobrazu dźwiękowego może służyć humanizacji powstałych sonifikacji poprzez sprowadzenie danych do ludzkiej skali i umożliwienie odbiorcom nawiązania relacji z sonifikacją na poziomie fizycznym. Może to przyczynić się do poszerzenia świadomości środowiska poprzez możliwość doświadczania przez słuchaczy danych poprzez ich ciała.

No ideas but things, the well-known motto of the founding father of sound art Alvin Lucier, who passed away at the end of last year, heralded not only art that analysed the nature of sound phenomena, but more importantly, strived to change the relationship between the listener, the performer, and the medium of sound. He subjected space and time, key parameters affecting the perception of sound, to a gesture not only of a compositional but above all of an auditory nature. Lucier spoke of a state of meditation, which “completely changed my conception of performance and led to the attentive rather than manipulative attitude toward materials which typified most of my subsequent works”. “I’m Sitting in a Room”, and “Music for Solo Performer” are sound meditations.

In contrast, the lesser-known “Clocker” and “Bird and Person Dyning” featured in the programme emphasised the process of listening as a means of performing a piece, understanding its concept, as well as reaching the essence of the sound matter. They were meditations of time, space and sound. Lucier's name is rarely mentioned in narratives on acoustic ecology, but it is his works that have made listening as insightful and sensitive as it is methodical, conscious of technology as a medium.

The invited artists (and anyone else interested!) were given access to the archive of field recordings from the Wrocław Old Sewage Treatment Farm carried out every month, for a dozen or so days, non-stop, 24/7. We asked for their interpretations - of the sound, time and space within these recordings. We asked them to share their view of the selection and listening to the recordings themselves, but also of the relation to the wide range of time that our collection covers. We give voice to the fields, we give voice to the archives of recordings, we explore modes of listening to them, and we continue to create spaces of understanding the phenomena contained within them.