PL:
„Potrzeba bycia rozumianym, podziwianym, bądź choćby dostrzeganym dotyczy każdej osoby zajmującej się działalnością twórczą – nieliczne wyjątki przyczyniają się raczej do tłumienia tych potrzeb w celu obrony przed frustracją, liczenia na „przyszłe pokolenia” bądź strategii wyparcia i kontestacji jako metody budowania osobowości i PR. Dołóżmy do tego aspekt ekonomiczny i otrzymamy miksturę o potencjale powodowania niestabilności psychicznej, gdyż zaspokojone ego, przepastny portfel i realizacja artystyczna rzadko występują razem. Większość powodów takiego stanu rzeczy nie zależy od twórców, a wybór podobnej drogi zdaje się często prowadzić do społecznej marginalizacji. Powstaje pytanie, co popycha do podjęcia – nieuświadomionego zwykle – ryzyka do życia na przekór normom i do aktywności, na polu której jedynie nikły procent zbiera laury, a większość działa z niedostatkiem rozpoznania, czasem wręcz na granicy przetrwania. Money Pink Floyd jest (niestety) pierwszym kojarzonym przeze mnie utworem – miałem kilka lat, gdy trzymany na rękach przez ojca włączałem magnetofon, z którego dobywały się przedziwne dźwięki. Do wczesnych lat nastoletnich płyta z tą kompozycją była dla mnie modelem i dążeniem, uczyłem się solówek, marzyłem o wielkich scenach, ale też fascynowała mnie jej złożoność formalna. W mojej pracy elektroakustyczny cover Money, z tytułowym wyrazem wykrzykiwanym przez muzyków polskiej sceny niezależnej, odtwarzany jest z bardzo dużą głośnością, jednak dźwięk kotłuje się wewnątrz obiektu imitującego przeskalowaną złotą kostkę do gry z wmontowanymi wewnątrz scenicznymi głośnikami – tym samym cały wysiłek i energia są bezowocnie trwonione”.
PK


ENG:
“The need to be understood, admired or at least noticed applies to every person who does creative work – the rare exceptions are more likely to suppress this need to protect themselves against frustration, counting on the appreciation by ‘future generations’ or using the strategy of denial or defiance as a means of building one’s persona or as a PR stunt. If we add the economic aspect, we have a mixture that could potentially lead to mental instability, because personal satisfaction, wads of money and artistic fulfilment rarely go together. The majority of reasons for this state of affairs do not depend on the artist; choosing art as one’s calling often seems to lead to social marginalisation. It is justifiable to ask which factors contribute to taking – often unconsciously – the risk of living against the accepted norms, to function in an area where just a handful of practitioners enjoy success while a vast majority suffers from a lack of recognition, often existing on the brink of survival. Pink Floyd’s Money is (unfortunately) the first piece of music that I remember – I was a few years old when, held by my father, I turned on the cassette player to produce the extraordinary sequence of sounds. Until my early teens, the album containing this composition was my model and aspiration; I learned the solos, I dreamed about the biggest stages, but I was also fascinated by its formal complexity. In my work, an electroacoustic cover of Money, with the eponymous word shouted out by Polish indie musicians, is played very loudly, but the sound is trapped inside an object imitating an enlarged golden dice. Concert speakers are installed inside the object, so that the whole effort and energy is wasted in vain.”